We beschouwen een model met frictiewerkloosheid en gespreide loononderhandelingen, waarbij het aantal gewerkte uren in elke periode opnieuw wordt onderhandeld. De onderhandelingsmacht van de werknemers in de onderhandelingen over het aantal gewerkte uren beïnvloedt zowel de volatiliteit van de werkloosheid als de inflatiepersistentie. Hoe dichter deze parameter bij nul ligt, (i) hoe meer de bedrijven de intensieve marge zullen bijstellen, wat de volatiliteit van de werkgelegenheid vermindert, (ii) hoe kleiner de effectieve onderhandelingsmacht van de werknemers inzake lonen wordt en (iii) hoe belangrijker het uurloon wordt in de bepaling van de marginale kosten. Deze opbouw levert realistische arbeidsmarktstatistieken op in combinatie met inflatiepersistentie. Door een onderscheid te maken tussen de onderhandelingsmogelijkheden inzake de bezoldiging van de bestaande en de nieuwe jobs, tonen we aan dat de intensieve marge bijdraagt tot het terugdringen van de met de opgetekende werkloosheidsvolatiliteit overeenstemmende loonrigiditeit voor nieuwe intreders.